សំណួរដ៏សាមញ្ញ ដែលនាំមកនូវការផ្លាស់ប្រែ
វេជ្ជបណ្ឌិតបានប្រាប់អ្នកជំងឺភ្នែកថា កែវភ្នែករបស់នាងខូចហើយ មិនអាចជួសជុលបានទេ។ គាត់ក៏បានរស់នៅ ដោយភាពពិការភ្នែក ដោយរៀនអក្សរផុស សម្រាប់ជនពិការភ្នែក និងប្រើឈើច្រត់មួយដើម និងសត្វឆ្កែមួយក្បាល សម្រាប់ជួយនាំផ្លូវ។ ប៉ុន្តែ ១៥ឆ្នាំក្រោយមក ការផ្លាស់ប្តូរក៏បានកើតឡើង ក្នុងជីវិតរបស់ស្រ្តីម្នាក់នេះ ដែលកំពុងរស់នៅ ក្នុងរដ្ឋមុនតាណា ពេលដែលស្វាមីរបស់គាត់បាននាំគាត់ទៅជួបពេទ្យភ្នែកម្នាក់ទៀត ដោយសួរសំណួរដ៏សាមញ្ញថា តើអាចជួយនាងបានទេ? វេជ្ជបណ្ឌិតក៏បានឆ្លើយថា គាត់អាចជួយនាងបាន។ វេជ្ជបណ្ឌិតក៏បានរកឃើញថា ស្រ្តីម្នាក់នេះមានជំងឺភ្នែកឡើងបាយ ដែលជាជំងឺកើតមានជាធម្មតា ហើយក៏បានវះកាត់យកបាយក្នុងភ្នែកនោះចេញពីភ្នែកខាងស្តាំ។ ពេលដែលគេបកបង់រំភ្នែកចេញ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ភ្នែកស្តាំរបស់គាត់អាចមើលច្បាស់ កំរិត២០/២០ ដូចមនុស្សធម្មតា។ ការវះកាត់នៅភ្នែកខាងឆ្វេង ក៏បានទទួលលទ្ធផលល្អដូចគ្នា។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសំណួរដ៏សាមញ្ញមួយ ដែលបាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងជីវិតរបស់លោកណាម៉ាន់ ជាមេទ័ពដ៏មានអំណាច ដែលកើតជម្ងឺឃ្លង់។ ប៉ុន្តែ លោកណាម៉ាន់បានបញ្ចេញកំហឹង ដោយភាពក្រអឺតក្រទម ចំពោះហោរាអេលីសេ ដែលបានណែនាំថា “សូមឲ្យលោកទៅមុជទឹកក្នុងទន្លេយ័រដាន់៧ដងទៅ នោះសាច់របស់លោកនឹងបានជា ហើយលោកនឹងបានស្អាតឡើងវិញ”(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៥:១០)។ ទោះជាយ៉ាងក៏ដោយ អ្នកបម្រើរបស់លោកណាម៉ាន់បានសួរអ្នកដឹកនាំទាហានរូបនេះ នូវសំណួរដ៏សាមញ្ញមួយថា “បើសិនជាហោរានោះបានប្រាប់ឲ្យលោកធ្វើការអ្វីយ៉ាងធំ នោះតើលោកមិនធ្វើតាមទេឬអី?”(ខ.១៣)។ លោកណាម៉ាន់ក៏មានជំនឿ ហើយក៏បាន “ចុះទៅមុជទឹកក្នុងទន្លេយ័រដាន់អស់៧ដង តាមពាក្យនៃអ្នកសំណប់របស់ព្រះ នោះសាច់របស់លោកក៏ដុះឡើងជាថ្មី ដូចជាសាច់របស់ក្មេង ហើយលោកបានជាស្អាត”(ខ.១៤)។
ក្នុងជីវិតរបស់យើង…
ផ្អែមជាងទឹកឃ្មុំ
វាគ្មិនម្នាក់បានឡើងនិយាយ ក្រោមប្រធានបទមួយ ដែលនាំឲ្យមានភាពតានតឹង ក្នុងរឿងរើសអើងពូជសាសន៍។ តែគាត់នៅតែមានភាពនឹងធឹង ក្នុងការឈរនៅលើវេទិការ នៅចំពោះមុខអ្នកស្តាប់ជាច្រើននាក់។ គាត់បាននិយាយដោយចិត្តក្លាហាន ប៉ុន្តែ ប្រកបដោយព្រះគុណព្រះ ការបន្ទាបខ្លួន ភាពសប្បុរស និងភាពកំប្លុកកំប្លែងផងដែរ។ មិនយូរប៉ុន្មាន គេសង្កេតឃើញអ្នកស្តាប់ដែលមានអារម្មណ៍តានតឹង កំពុងតែសម្រួលអារម្មណ៍ ដោយពួកគេបានអស់សំណើចជាមួយលោកវាគ្មិន ជុំវិញបញ្ហាដែលពួកគេបានជួបដូចគ្នា។ គឺបញ្ហានៃភាពតានតឹងដែលបានឡើងកម្តៅមុននោះ តែឥឡូវនេះ អារម្មណ៍ និងពាក្យសម្តីរបស់ពួកគេក៏បានថយកម្តៅវិញ។ ដូចនេះ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេអាចបកស្រាយប្រធានបទដ៏ចម្រូងចម្រាស់ ដោយប្រើពាក្យសម្តីប្រកបដោយព្រះគុណបាន?
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំបន្ទូលរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលបានលើកទឹកចិត្តយើងរាល់គ្នាថា “ពាក្យសំដីពីរោះ នោះធៀបដូចជាសំណុំឃ្មុំ ក៏ផ្អែមដល់ព្រលឹង ហើយជាថ្នាំផ្សះដល់ឆ្អឹងផង”(សុភាសិត ១៦:២៤)។ ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលផងដែរថា “ចិត្តរបស់មនុស្សដែលមានប្រាជ្ញា នោះបង្រៀនមាត់របស់ខ្លួន ហើយក៏បង្កើតឲ្យបបូរមាត់មានចំណេះកាន់តែច្រើនឡើងផង”(ខ.២៣)។
ហេតុអ្វីបានជាក្សត្រដែលមានអំណាច ដូចស្តេចសាឡូម៉ូនបានលះបង់ពេលវេលា ដើម្បីបង្រៀនយើង អំពីរបៀបនិយាយស្តី? ព្រោះពាក្យសម្តីអាចបំផ្លាញ។ នៅសម័យស្តេចសាឡូម៉ូន ពួកស្តេចពឹងផ្អែកទៅលើអ្នកនាំសារ ដើម្បីទទួលដំណឹងផ្សេងៗអំពីនគររបស់ខ្លួន ដូចនេះ អ្នកនាំសារដែលមានភាពនឹងធឹង និងគួរឲ្យទុកចិត្ត គឺពិតជាមានតម្លៃណាស់។ ពួកគេប្រើពាក្យសម្តីយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន និងសមហេតុផល គឺបញ្ចេញប្រតិកម្មខ្លាំងពេក ឬនិយាយពាក្យគំរោះគំរើយនោះឡើយ ទោះបញ្ហានោះមានភាពធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងណាក៏ដោយ។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចទទួលប្រយោជន៍ ពីការបញ្ចេញមតិ និងគំនិត ដោយពាក្យសម្តីផ្អែម ដោយកោតខ្លាចព្រះ និងមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។ គឺដូចដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា…
ពិភពនៃការផ្គត់ផ្គង់
ថ្ងៃមួយ នៅម៉ោង២យប់ អ្នកស្រីណាឌា(Nadia) ដែលជាអ្នកនេសាទឈ្លើងសមុទ្រ ដើរចូលទៅក្នុងឡូនេសាទមួយ ដែលព័ទ្ធជុំវិញ ដោយខ្សែពួរ នៅកន្លែងទឹករាក់ក្នុងសមុទ្រ នៅក្បែរភូមិរបស់នាង នៅប្រទេសម៉ាដាកាស្កា ដើម្បីប្រមូល “ផល” នេសាទរបស់នាង។ ការឆាប់ក្រោកពីដំណេកយ៉ាងនេះ គឺមិនពិបាកសម្រាប់នាងទេ។ នាងថា ការរស់នៅរបស់នាង មានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង មុនពេលនាងចាប់ផ្តើមការនេសាទប្រភេទនេះ។ កាលនោះ នាងមិនមានប្រភពនៃប្រាក់ចំណូលទាល់តែសោះ។ តែពេលនេះ ក្នុងនាមជាសមាជិកនៃកម្មវិធីការពារសត្វសមុទ្រ ដែលមានឈ្មោះថា វេឡុនដ្រេក(Velondriake ដែលមានន័យថា “ការរស់នៅជាមួយសមុទ្រ”) នាងបានសង្កេតឃើញថា ប្រាក់ចំណូលរបស់នាងមានការកើនឡើង និងមានភាពនឹងនរ។ នាងបាននិយាយបន្ថែមទៀតថា “យើងអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានប្រទានគម្រោងមួយនេះ”។
វាជាការត្រឹមត្រូវណាស់ ដែលនាងបានអរព្រះគុណព្រះអង្គ ព្រោះព្រះអង្គបានផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការនៃគម្រោងរបស់ពួកគេមួយផ្នែកធំ តាមរយៈសត្វនិងរុក្ខជាតិក្នុងសមុទ្រដែលជាស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏បានសរសើរដំកើងព្រះដ៏ផ្គត់ផ្គង់ផងដែរថា “ទ្រង់ធ្វើឲ្យស្មៅដុះឡើងសំរាប់សត្វ ហើយបន្លែសំរាប់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យទាំង២បានអាហារពីផែនដីមក… នុ៎ះន៍ សមុទ្រដ៏ធំ ហើយទូលាយ នៅក្នុងទឹកនោះមានរបស់រវើកឥតគណនា ជាសត្វទាំងតូចទាំងធំ”(ទំនុកដំកើង ១០៤:១៤,២៥)។
វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ដែលស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ ក៏បានផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការយើងផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ សត្វឈ្លើងសមុទ្រដ៏តូចទៀប បានជួយឲ្យជីវចម្រុះក្នុងសមុទ្រ មានច្រវាក់នៃចំណីអាហារដែលមានផាសុខភាព។ ការប្រមូលផលឈ្លើងសមុទ្រយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ក៏បាននាំឲ្យអ្នកស្រីណាឌា និងអ្នកជិតខាងរបស់នាង មានប្រាក់ចំណូលសមរម្យ។
នៅក្នុងស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺគ្មានអ្វីដែលបានកើតឡើងដោយចៃដន្យឡើយ។…
ចេញពីភាពកម្សត់ ចូលទៅក្នុងការសរសើរដំកើង
នៅក្នុងកម្មវិធីចែកអាវធំ ឬអាវរងាសម្រាប់កុមារ គេសង្កេតឃើញក្មេងៗមានការរំភើបចិត្តយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការរើសយកអាវរងាដែលមានពណ៌ និងទំហំដែលពួកគេចូលចិត្ត ដោយការដឹងគុណ។ អ្នករៀបចំកម្មវិធីនេះបានមានប្រសាសន៍ថា អាវធំថ្មីៗបានធ្វើឲ្យក្មេងៗមានជំនឿចិត្ត ហើយទទួលបាននូវការទទួលស្គាល់កាន់តែច្រើនពីមិត្តភក្តិ និងកាន់តែមានចិត្តចង់ទៅរៀន ក្នុងរដូវរងា។
សាវ័កប៉ុលហាក់ដូចជាត្រូវការអាវរងាផងដែរ ពេលដែលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេថា “ដល់កាលណាអ្នកទៅឯខ្ញុំ នោះសូមយកអាវធំ ដែលខ្ញុំផ្ញើទុកនឹងអ្នកកាប៉ុស នៅក្រុងទ្រអាសទៅផង”(២ធីម៉ូថេ ៤:១៣)។ កាលនោះ សាវ័កប៉ុលកំពុងតែជាប់គុកដ៏រងារបស់ពួករ៉ូម៉ាំង ដូចនេះ គាត់ត្រូវការភាពកក់ក្តៅ និងមនុស្សនៅក្បែរគាត់ផងដែរ។ ពេលដែលគាត់ត្រូវពួករ៉ូម៉ាំងកាត់ទោស គាត់បានពោលទំនួញថា “កាលខ្ញុំបានដោះសារជាមុនដំបូង នោះគ្មានអ្នកណាឈរជាមួយនឹងខ្ញុំសោះ គេលះចោលខ្ញុំទាំងអស់គ្នា តែសូមកុំឲ្យព្រះរាប់សេចក្តីនោះ ជាទោសដល់គេឡើយ”(ខ.១៦)។ ពាក្យសម្តីរបស់គាត់បានចាក់ដោតចិត្តយើងណាស់ ព្រោះគាត់បានបង្ហាញចេញនូវការឈឺចាប់ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ក្នុងនាមជាបេសកជនឈានមុខម្នាក់។
ប៉ុន្តែ នៅចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្រចុងក្រោយរបស់គាត់ គាត់ក៏បាននិយាយបូកសរុបកិច្ចការដ៏គួរឲ្យស្ងប់ស្ងែង ដែលគាត់បានធ្វើថ្វាយព្រះ ដោយឈប់និយាយអំពីភាពកម្សត់របស់គាត់ ហើយងាកមកសរសើរដំកើងព្រះ។ គឺដូចដែលគាត់បាននិយាយបន្ថែមទៀតថា “ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានគង់ជាមួយនឹងខ្ញុំវិញ ព្រមទាំងចំរើនកំឡាំងផង ដើម្បីឲ្យដំណឹងល្អបានផ្សាយទៅសព្វគ្រប់ ឲ្យអស់ទាំងសាសន៍បានដឹងដោយសារខ្ញុំ ហើយទ្រង់បានប្រោសឲ្យខ្ញុំរួចពីមាត់សិង្ហដែរ” (ខ.១៧)។ ពាក្យសម្តីនេះពិតជាកម្សាន្តចិត្តយើងណាស់។
បើសិនជាអ្នកកំពុងតែជួបវិបត្តិ ដោយខ្វះខោអាវដ៏កក់ក្តៅ ឬមិនមានមិត្តជិតស្និទ្ធណាមកជួយ សូមនឹកចំាព្រះជាម្ចាស់ ។ យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងចម្រើនកម្លាំង ផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការ និងរំដោះយើងឲ្យរួច ដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់។ តើហេតុអ្វី? គឺដើម្បីសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ និង…
ប្រភពនៃកម្លាំង និងជីវិត
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឃើញគេលក់របស់មួយទឹក ដើម្បីរៃអង្គាសប្រាក់។ ខ្ញុំក៏បានឃើញចង្កៀងអគ្គីសនី ដែលហាក់ដូចជាមានភាពល្អឥតខ្ចោះ សម្រាប់ការិយាល័យក្នុងផ្ទះខ្ញុំ ដោយវាមានពណ៌ ទំហំ និងតម្លៃដែលសមនឹងបន្ទប់នោះណាស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលខ្ញុំទៅដល់ផ្ទះ ខ្ញុំក៏បានយកឌុយវាទៅដោតចូលព្រី តែមិនឃើញមានអ្វីកើតឡើងសោះ។ អំពូលវាមិនភ្លឺ គឺគ្មានភ្លើងចូលវាសោះ។
ស្វាមីរបស់ខ្ញុំក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់អាចជួសជុលវាបាន គឺមិនពិបាកទេ។ ពេលគាត់បើកមើលគ្រឿងក្នុងរបស់ចង្កៀងនោះ ហើយក៏បានដឹងអំពីមូលហេតុដែលវាមិនភ្លឺ។ ខ្សែរបស់វាមិនបានតភ្ជាប់នឹងអ្វីទេ។ បើចង្កៀងនោះមិនបានតភ្ជាប់នឹងប្រភពថាមពលអគ្គីសនីទេ នោះចង្កៀងដែលហាក់ដូចជាល្អឥតខ្ចោះនេះ គ្មានប្រយោជន៍អ្វីទេ។
ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើងក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សព្រះអង្គថា “ខ្ញុំជាគល់ អ្នករាល់គ្នាជាខ្នែង អ្នកណាដែលនៅជាប់នឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំជាប់នឹងអ្នកនោះ នោះទើបនឹងបង្កើតផលឡើងជាច្រើន”។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានរំឭកថា “បើដាច់ពីខ្ញុំចេញ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានទេ”(យ៉ូហាន ១៥:៥)។
ព្រះអង្គបានប្រទានសេចក្តីបង្រៀននេះ នៅក្នុងតំបន់ដែលគេដាំដុះដំណាំទំពាំងបាយជូរ ដូចនេះ ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គមិនពិបាកយល់ទេ។ ដើមទំពាំងបាយជូរជាដំណាំដែលធន់ណាស់ ហើយមែករបស់វាអាចទ្រាំទ្រការលួសជាញឹកញាប់។ បើយើងកាត់មែកវាចេញពីដើម ដែលជាប្រភពនៃជីវិតវា នោះមែកនោះនឹងក្លាយជាឈើដែលគ្មានជីវិត គ្មានតម្លៃ។ យើងក៏អញ្ចឹងដែរ។
កាលណាយើងនៅជាប់ក្នុងព្រះយេស៊ូវ ហើយនៅជាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ នោះមានន័យថា យើងបានតភ្ជាប់ជីវិតយើង នឹងព្រះយេស៊ូវ ដែលជាប្រភពនៃជីវិត។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ព្រះវរបិតាខ្ញុំបានដំកើងឡើង ដោយសេចក្តីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាបង្កើតផលជាច្រើន យ៉ាងនោះអ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើជាសិស្សខ្ញុំមែន” (ខ.៨)។ ដើម្បីឲ្យយើងបង្កើតផលផ្លែបានច្រើន…
ព្រះទ្រង់ទតមើលជានិច្ច
ពេលដែលចៅប្រុសដ៏តូចល្អិតរបស់ខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះគាត់វិញ គាត់បានគ្រវីដៃលា។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានងាកមករកខ្ញុំវិញ ហើយសួរថា “ម៉ាក់យាយ ហេតុអ្វីម៉ាក់យាយឈរមើលនៅមាត់ទ្វារ រហូតដល់ពេលដែលខ្ញុំចេញទៅបាត់?” ខ្ញុំក៏បានញញឹមដាក់គាត់ ដោយគិតថា គាត់ពិតជាគួរឲ្យស្រឡាញ់ណាស់ ដែលបានសួរសំណួរនេះ ក្នុងកាលដែលគាត់នៅក្មេងនៅឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារគាត់ចង់ដឹង នោះខ្ញុំក៏បានព្យាយាមផ្តល់ឲ្យនូវចម្លើយដ៏ល្អមួយ។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា ការដែលខ្ញុំធ្វើដូចនេះ គឺជាការគួរសម ហើយម្យ៉ាងទៀត ដោយសារគាត់ជាភ្ញៀវពិសេស នោះការដែលខ្ញុំឈរមើលគាត់ រហូតដល់ពេលដែលគាត់ចេញទៅបាត់ គឺមានន័យថា ខ្ញុំយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់។ គាត់ហាក់ដូចជានៅឆ្ងល់។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់ការពិតដ៏សាមញ្ញថា “យាយឈរមើល ព្រោះយាយស្រឡាញ់ចៅ។ ពេលយាយឃើញឡានចៅបើកចេញទៅ យាយដឹងថា ចៅកំពុងតែធ្វើដំណើរទៅផ្ទះវិញ ដោយសុវត្ថិភាព”។ គាត់ក៏បានញញឹម ហើយឱបខ្ញុំថ្មមៗ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានយល់។
ការយល់ដឹងរបស់គាត់ តាមបែបកូនក្មេង គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌តែងតែទតរំពៃមើលយើង ដែលជាកូនជាទីស្រឡាញ់ជានិច្ច។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១២១ បានចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះដែលថែរក្សាអ្នក ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាម្លប់នៅខាងស្តាំអ្នក”(ខ.៥)។
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យដើម បានទទួលការធានាថា ព្រះជាម្ចាស់ថែរក្សាពួកគេ ក្នុងកាលដែលពួកគេកំពុងតែធ្វើដំណើរឡើងតាមផ្លូវចោទៗ ទៅកាន់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ានឹងរក្សាអ្នក ឲ្យរួចពីគ្រប់ទាំងសេចក្តីអាក្រក់ ទ្រង់នឹងថែរក្សាព្រលឹងរបស់អ្នក”(ខ.៦-៧)។ យើងក៏អាចមានការធានាដូចនេះផងដែរ។ ជួនកាល…
ក្លាយជាអ្នកមានខាងឯព្រះ
ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងអំឡុងសម័យវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក ដូចនេះ ពួកគាត់បានស្គាល់ទុក្ខលំបាកជាច្រើន ក្នុងវ័យកុមារ។ ជាលទ្ធផល ពួកគាត់ក៏បានក្លាយជាមនុស្សពេញវ័យ ដែលមានការសន្សំសំចៃខ្ពស់ ដោយពួកគាត់ខិតខំធ្វើការ និងចេះចាត់ចែងប្រាក់ដែលព្រះប្រទាន ដោយចិត្តដែលដឹងគុណព្រះអង្គ។ ទន្ទឹងនឹងនោះ ពួកគាត់មិនដែលមានចិត្តលោភលន់ឡើយ។ ពួកគាត់បានលះបង់ពេលវេលា អំណោយទាន និងទ្រព្យសម្បត្តិ ដល់ព្រះវិហាររបស់ខ្លួន និងក្រុមការងារមនុស្សធម៌ ព្រមទាំងអ្នកខ្វះខាតផងដែរ។ ជាការពិតណាស់ ពួកគាត់បានប្រើប្រាស់លុយ យ៉ាងឆ្លាតវ័យ និងបានចែករំលែក ដោយចិត្តរីករាយ។
ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ឪពុកម្តាយខ្ញុំតែងតែនឹកចាំការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលបានដាស់តឿន នៅក្នុងព្រះគម្ពីរថា “ឯពួកអ្នកដែលចង់ធ្វើជាអ្នកស្តុកស្តម្ភ នោះនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងសេចក្តីល្បួង និងអន្ទាក់ ហើយក្នុងបំណងជាច្រើន ដែលផ្តេសផ្តាស ហើយធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួន ក៏ពន្លិចមនុស្សទៅក្នុងសេចក្តីហិនវិនាស និងសេចក្តីអន្តរធានវិញ”(១ធីម៉ូថេ ៦:៩)។
សាវ័កប៉ុលបានធ្វើការដាស់តឿននេះ ពេលដែលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ ដែលជាគ្រូគង្វាលវ័យក្មេង នៅទីក្រុងអេភេសូរ ដែលនៅទីនោះ ទ្រព្យសម្បត្តិបានល្បួងទាំងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ។
សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនទៀតថា “ការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះហើយជាមេឫសនៃសេចក្តីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង ដែលអ្នកខ្លះបានឈោងតាម ហើយត្រូវលួងលោមឲ្យឃ្លាតចេញពីសេចក្តីជំនឿ ទាំងចាក់ទំលុះខ្លួនគេ ដោយសេចក្តីព្រួយលំបាកជាច្រើន”(ខ.១០)។
ដូចនេះ តើមានអ្វីជាថ្នាំបន្សាបសម្រាប់ភាពលោភលន់? ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា ដើម្បីជម្នៈភាពលោភលន់ យើងត្រូវក្លាយជា “អ្នកមានខាងឯព្រះ”(មើលលូកា ១២:១៣-២១)។ យើងត្រូវយកព្រះអង្គជាក្តីអំណរទីមួយរបស់យើង ដោយស្វែងរកបំណងព្រះទ័យ…
បន្តរត់តាមផ្លូវត្រូវ
លោកដាវីឌ ប្រោន(David Brown) ជាកីឡាករជនពិការរបស់អាមេរិក ដែលបានចូលរួមការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក។ គាត់បានក្លាយជាកីឡាកររត់ប្រណាំងពិការភ្នែក ដែលរត់លឿនជាងគេ ហើយក៏បានប្រកាស់ថា គាត់បានទទួលជ័យជម្នះនៅក្នុងការប្រកួត ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ ការលើកទឹកចិត្តរបស់ម្តាយគាត់(កុំឲ្យអង្គុយមួយកន្លែង) និងអ្នករត់នាំផ្លូវគាត់ គឺលោកយេរ៉ូម អេវើរី(Jerome Avery) ដែលជាអតីតៈកីឡាកររត់ប្រណាំង។ អ្នកទាំងពីរបានរត់ទន្ទឹមគ្នា ដោយមានខ្សែតូចមួយចងភ្ជាប់ម្រាមដៃរបស់លោកប្រោន ជាមួយនឹងម្រាមដៃរបស់លោកយេរ៉ូម ហើយលោកយេរ៉ូមក៏បាននាំផ្លូវលោកប្រោន រហូតដល់បានទទួលជ័យជម្នះ ដោយប្រើពាក្យសម្តី និងការប៉ះដៃ។
លោកប្រោនបាននិយាយថា កិច្ចការសំខាន់បំផុតដែលគាត់ត្រូវធ្វើ គឺត្រូវស្តាប់សម្លេងរបស់លោកយេរ៉ូម ពុំនោះទេ គាត់មុខជារត់ចេញពីផ្លូវកោង ដែលមានចម្ងាយ២០០ម៉ែត្រនោះ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ លោកប្រោនបាននិយាយទៀតថា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ អ្នកទាំងពីរបានសាកល្បងយុទ្ធសាស្រ្តរត់ប្រណាំងជាច្រើន ដោយទំនាក់ទំនងគ្នា តាមរយៈការនិយាយ និងការប៉ះគ្នា។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ យើងក៏កំពុងតែរត់ប្រណាំងផងដែរ ដោយយើងមានពរណាស់ ដែលមានព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើជាអ្នកនាំផ្លូវយើង។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលជាព្រះជំនួយរបស់យើង ដឹកនាំយើងគ្រប់ជំហាន ពេលដែលយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គនាំផ្លូវយើង។ បទគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ២:២៦-២៧ បានចែងថា “ខ្ញុំបានសរសេរផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា ពីដំណើរនៃពួកអ្នកដែលនាំអ្នករាល់គ្នាឲ្យវង្វេង។ រីឯដំណើរដែលទ្រង់ចាក់លាបឲ្យ នោះក៏នៅជាប់នឹងអ្នករាល់គ្នាពិត ហើយអ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវការ ឲ្យអ្នកណាបង្រៀនពីការអ្វីទេ ប៉ុន្តែដូចជាដំណើរចាក់លាបនោះ បានបង្រៀនពីគ្រប់ការទាំងអស់ ហើយមិនមែនជាសេចក្តីកំភូតទេ គឺជាសេចក្តីពិតវិញ នោះត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នានៅជាប់ក្នុងទ្រង់ចុះ…
កៅអីមិត្តភាព
នៅប្រទេសស៊ីមបាវេ ភាពតក់ស្លត់ដោយសារសង្រ្គាម និងភាពអត់ការងារធ្វើក្នុងកំរិតដ៏ខ្ពស់ អាចធ្វើឲ្យប្រជាជនធ្លាក់ចូលក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម។ ហេតុនេះហើយ គេក៏បានបង្កើតកម្មវិធីកៅអីមិត្តភាព។ ប៉ុន្តែ មនុស្សដែលអស់សង្ឃឹម អាចទៅទទួលការប្រឹក្សាផ្លូវចិត្ត ពី “ដូនចាស់មួយក្រុម” ដែលបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាល។ ពួកគាត់ជាស្រ្តីចាស់ទុំ ដែលបានរៀនអង្គុយស្តាប់គេនិយាយអំពីទុក្ខលំបាកផ្សេងៗ ដែលនាំឲ្យមានជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត ដែលនៅប្រទេសនេះ គេហៅជម្ងឺនេះថា “ជម្ងឺគិតច្រើនពេក”។
គេក៏បានយកកម្មវិធីកៅអីមិត្តភាពមកប្រើ នៅកន្លែងផ្សេងទៀតផងដែរ ដូចជា កោះហ្សានហ្ស៊ីបា ទីក្រុងឡុងដ៏ និងទីក្រុងញូយក។ អ្នកស្រាវជ្រាវម្នាក់នៅទីក្រុងឡុងដ៍បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងមានចិត្តរំភើបរីករាយ ចំពោះលទ្ធផលដែលយើងទទួលបានពីកម្មវិធីនេះ”។ អ្នកប្រឹក្សាផ្លូវចិត្តម្នាក់ នៅទីក្រុងញូយ៉ក ក៏យល់ដូចនេះដែរ។ គាត់ថា “អ្នកមិនគ្រាន់តែបានអង្គុយនៅលើកៅអីប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានចូលទៅក្នុងការសន្ទនាដ៏កក់ក្តៅ ជាមួយមនុស្សម្នាក់ដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នក”។
កម្មវិធីនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីភាពកក់ក្តៅ និងភាពអស្ចារ្យនៃការជជែកជាមួយព្រះដ៏មានចេស្តានៃយើង។ លោកម៉ូសេមិនបានប្រើកៅអី ដើម្បីទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឡើយ តែគាត់បានប្រើរោងឧបោសថ ដែលគាត់បានហៅថា ត្រសាលជំនុំ។ នៅទីនោះ “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលប្រទល់មុខនឹងម៉ូសេ ដូចជាមនុស្សនិយាយនឹងសំឡាញ់ខ្លួន(និក្ខមនំ ៣៣:១១)។” លោកយ៉ូស្វេដែលជាអ្នកជំនួយរបស់គាត់ មិនចង់ចេញពីត្រសាលនោះឡើយ គឺប្រហែលមកពីគាត់បានឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្លាំង មកលើពេលវេលាដែលគាត់ចំណាយជាមួយព្រះអង្គ(ខ.១១)។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងមិនត្រូវការត្រសាលជំនុំនោះទៀតឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបើកផ្លូវឲ្យយើងចូលទៅរកព្រះវរបិតា ដោយផ្ទាល់ៗខ្លួន។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកសិស្សថា “ខ្ញុំហៅអ្នករាល់គ្នាថាជាសំឡាញ់វិញ ពីព្រោះខ្ញុំបានឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងគ្រប់ការទាំងអស់ ដែលខ្ញុំឮពីព្រះវរបិតាខ្ញុំមក”(យ៉ូហាន ១៥:១៥)។ ជាការពិតណាស់…
អាថ៌កំបាំងនៃការគ្រប់គ្រងពេលវេលាបានល្អ
ចាប់តាំងពីពេលដែលនាឡិការអេឡិចត្រូនិចត្រូវបានគេច្នៃបង្កើត ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨៤០ អ្វីៗជាច្រើនមានការផ្លាស់ប្តូរ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងអាចមើលម៉ោង នៅក្នុងនាឡិការទំនើប ទូរស័ព្ទទំនើប និងនៅលើកំព្យូទ័រយួរដៃជាដើម។ ជីវិតរបស់មនុស្សហាក់ដូចជាបោះជំហានកាន់តែលឿនជាងមុន ជាក់ស្តែង អ្នករស់នៅ ក្នុងទីក្រុងរបស់បណ្តាប្រទេសជឿនលឿន បានមានទំលាប់ដើរដោយបោះជំហានកាន់តែលឿនជាងមុន។ អ្នកជំនាញបានអះអាងថា ការមានទំលាប់ដើរច្រើនមានប្រយោជន៍ដល់សុខភាព តែវាក៏មានផលអវិជ្ជមាន មកលើសុខភាពរបស់យើងផងដែរ។ លោកសាស្រ្តាចារ្យ រីឆាត វាយស៍មែន(Richard Wiseman) បានសង្កេតឃើញថា “យើងកំពុងតែផ្លាស់ទីកាន់តែលឿនជាងមុន ហើយក៏ប្រញាប់ឆ្លើយតបចំពោះអ្នកដទៃ ឲ្យបានឆាប់រហ័សបំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ការនេះបានជំរុញឲ្យយើងមានចិត្តអន្ទះសារចង់បានអ្វីៗភ្លាមៗ”។
លោកម៉ូសេ ជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងដែលមានចំណាស់បំផុត ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ គាត់ក៏បាននិយាយអំពីពេលវេលាផងដែរ។ គាត់បានរំឭកយើងថា ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងពេលវេលានៃជីវិតមនុស្សគ្រប់វិនាទី។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “ដ្បិតនៅព្រះនេត្រទ្រង់ នោះ១ពាន់ឆ្នាំរាប់ដូចជាថ្ងៃម្សិល ដែលកន្លងហួសទៅហើយ ក៏ដូចជាយាម១ក្នុងវេលាយប់ប៉ុណ្ណោះ”(ទំនុកដំកើង ៩០:៤)។
ដូចនេះ អាថ៌កំបាំងនៃការគ្រប់គ្រងពេលវេលាឲ្យបានល្អ មិនស្ថិតនៅលើល្បឿននៃការបោះជំហាន ឲ្យបានលឿន ឬយឺតជាងមុននោះឡើយ។ តែដើម្បីគ្រប់គ្រងពេលវេលាបានល្អ យើងត្រូវនៅជាប់នឹងព្រះ ដោយចំណាយពេលជាមួយព្រះអង្គឲ្យកាន់តែច្រើន។ បន្ទាប់មក យើងត្រូវបោះជំហានជាមួយគ្នា តែជាដំបូងយើងត្រូវបោះជំហានជាមួយព្រះអង្គ ជាព្រះដែលបានបង្កើតយើងមក(១៣៩:១៣) ហើយជ្រាបអំពីគោលបំណង និងផែនការរបស់យើង(ខ.១៦)។
ពេលវេលាដែលយើងមាននៅលើផែនដីមិនស្ថិតស្ថេរទេ។ តែយើងអាចគ្រប់គ្រងវា ដោយប្រើប្រាជ្ញា មិនមែនដោយមើលនាឡិការជាប់ជានិច្ច តែដោយថ្វាយថ្ងៃនីមួយៗ ដល់ព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលលោកម៉ូសេបានទូលសូមព្រះអង្គថា…